HIRİSTİYANLIKTA KİLİSENİN ÖNEMİ VE OLUŞMASI

İlk hıristiyanların ibadet ettikleri özel yerler yoktur. Onlar uygun olan yerlerde toplanır, ibadetlerini öyle yaparlardı. Dördüncü yüzyılda mabet devri başladı. Hıristiyanların " kilise " adı verdikleri yapılar ibadethane olarak kullanılmaya başlandı. M.S. 50 ve 150. yıllarda havari cemaat reisi (piskopos) öğretmenler ve diekonlar  (yardımcılar gibi)  bir takım görevliler ortaya çıkmaya başladı. Kilise kendini kutsal ruhun idaresinde, mesih varlığının devamı olarak görüyordu. Piskoposluk makamı başlangıçta kiliseyi muhafaza (koruma) memuriyetliydi. Sonraları camaat idareciliğini yüklendi. Papazlara memuriyet verilebiliyor vaftiz, günah çıkarma, ibadet, cemaate alma ve cemaatten çıkarma gibi işler onun yönetiminin altına girmiş oldu. Piskoposun idaresi altında otoriter bir kilise teşkilatının temelleri atıldı. Başlangıçta kominyon ayini ve hasta bakıcılık hizmetlerini yerine getirmekle görevli Diakonluk makamı 250. yıllardan sonra baş Diakonluk ve onun takiben küçük kilise memuriyetleri görünmeye başladı. Piskoposluk veya papazlık görevini  üstlenmeden önce evli olanların  aile hayatını devam ettirmelerine müsaade edilirdi. Evlenme yasağı ilk olarak 1139 yılında ikinci Lateran konsülünde kondu. Beşinci yüzyıldan  itibaren kilise görevlileri kafalarının ortasını yuvarlak bir şekilde traş ettirmeye başladılar. Bu adede tonsur adı verilirdi. Rahiplik ise önce inzivaya çekilmekle başladı. Katı bir tövbe disiplini getirildi. Büyük ve küçük her günahın tanrıya isyan olarak değerlendirilmesinden dolayı , günahlarla mücadele için gizli bir tövbe günü oluşturuldu. Rahipler Hz. İsa'ya tam bir teslimiyetle can ve mallarını feda ederek İncili yaymaya adamışlardı. Onlar için dünya ve dünyevi ihtiyaçların hiç önemi yoktur. 200. senelerde bu inanç öylesine yayılmaya başladı ki, bir kısım hiristiyanlar çöllere çekilmeye, bazıları da dünyadan kaçmak için yüksek sütunların üzerine oturup, oralarda yaşamaya başladılar. Bunlara sütun azizleri denildi.